MIjn tijd in Amerika begon met een aantal weken vakantie, ik heb een heleboel leuke dingen gedaan. Zo ben ik bij een rodeo, autorace en een pretpark geweest, natuurlijk heb ik ook gewoon gerelaxed en films gekeken.

10 augustus moesten we voor het eerst naar school. Ik heb toen mijn vakken gekozen. We hebben op school blauwe en oranje dagen. Deze dagen wisselen elkaar af, we begonnen met een blauwe dag, daarna oranje, blauw, oranje, blauw, oranje etc.

Dit is mijn rooster:

Blauwe dagen: Journalism, Aerobic, Liberty & Law, Astronomy.

Oranje dagen: Creative writing, Fashion Design, English, Algbebra 2.

Donderdag 13 augustus was het dan echt zo ver, school begon. Met een heleboel zenuwen liep ik mijn eerste les in. Iets wat helemaal niet nodig was, iedereen is zo aardig en behulpzaam. Na ongeveer 1 week op school, zat ik redelijk in het ritme en wist ik de weg in het gebouw. Ik had wat vrienden gemaakt en had docenten zover gekregen om me in het sportteam toe te laten. Ik had het erg naar mn zin!

MAAR TOEN..

Ik kreeg een SMS van mijn lokale begeleider met de mededeling dat zij mij en mijn gastzusje (uit Duitsland) uit school kwam halen. Na school in haar auto vertelde zij dat er een ongeluk gebeurd was met de familie van mijn gastgezin, wij zouden een paar nachtjes bij haar slapen totdat mijn gastgezin weer terug kwam. Bij ons huis stonden al onze spullen ingepakt, die hebben we meegenomen en zijn naar ons tijdelijke gastgezin gegaan.

De dag daarna hoorde ik dat er een heleboel gebeurd is in mijn gastgezin zelf en wij konden niet meer terug komen. Sinds die tijd zijn wij opzoek naar een nieuw gastgezin.

Het is inmiddels een week later en ik slaap nogsteeds bij het tijdelijke gastgezin. Er wordt druk gezocht naar een gastgezin op dit moment, maar de kans dat ik op deze school blijf is heel erg klein. Waar ik heen ga weet ik nog niet, het kan zijn dat ik naar de andere kant van Springfield verhuis en naar een andere school ga, het kan ook zo zijn dat ik naar een hele andere staat ga.

Het is allemaal een nare situatie, maar het hoort bij mijn verhaal. Ik heb dit zelf aan niet zo veel mensen verteld omdat ik niemand ongerust wilde maken, maar nu ik zelf een beetje over de schrik heen ben en emotioneel weer stabiel ben, vind ik het wel tijd om dit allemaal te vertellen.
Dit is absoluut niet het begin van het jaar zoals ik het gehoopt had, maar zoals ik al tegen mijn ouders zei: Nu heb ik teminste iets interressants om over te schrijven.

Ik hou jullie op de hoogte over deze hele situatie!

Ik hoop dat jullie het leuk vonden om alles te lezen.

xxx Laura